داستان مانی

مانی جونم وقتی داشتم به بخش میرفتم باباتو دیدم تا دیدمش زدم زیر گریه و گفتم خدا رحم کرد.

اونقدر داروی بی هوشی بهم زده بودن که وقتی عکس خودم دیدم خودمو نیشناختم

مامانیم و مامانیت هم تو بخش بودن و تنها چیزایی که خوب یادمه اینه که داشتن روی تخت میذاشتنم که مامانیم به بابات گفت خودت کمک کن چون لباس نداشتم و اونایی که جابه جام میکردن آقا بودن.

خیلی درد داشتم چون کمرم هم از قبل ناراحتی داشت دیگه طاقت نداشتم و مسکن خواستم.

چند دقیقه بعد تو رو اوردن و گذاشتن تو بغلم انگار که دنیا تو دستام بود.

پرستار گفت حالت که بهتر شد بهش شیر بده که من همون موقع بهت شیر دادم.

بعد از یه  ساعت به بابات گفتن که بره آخه تا همون موقع هم به خاطر شیرینی دادن به نگهبانی و.... اجازه دادن که بمونه.

مامانیت و بابات رفتن و مامانیم موند.

ساعت ملاقات مامانی و باباییت و عمه رویات و خالهء بابات اومدن و بعدش مامانیم رفت و مامانیت موند پیشم. ساعت ١٩ بود که نگار اومد و مامانیت زنگ زد به بابات که اومد دنبالش و رفتن.شب تا صبح تو بیدار بودی و با اون چشمای قشنگت نگام میکردی و تا من دراز میکشیدم گریه میکردی. شب طولانی بود اما گذشت.

صبح مامانیت و بابات اومدن واسه ترخیص

دکتر اطفال به خاطر وزن کمت آزمایش خون نوشت الهی بمیرم از دستای کوچولوت خون گرفتن.

باید منتظر جواب میموندیم. ساعت ١٤ مرخص شدیم و اومدیم خونه.

شب عمه آمنه ات اینا اومد دیدنت.اما عمه سمیه به خاطر امیر مهدی که آبله مرغون داشت نیومد.

فردا صبحش (سه شنبه )دوباره رفتیم بیمارستان واسه واکسنت.

بعد که اومدیم خونه عمه سمیه ات تنها اومد دیدنت و عصر هم مامانیم و نگار و پوران و شادی و آتوسا و مهبد اومدن.

چهارشنبه اتفاق خاصی نیوفتاد اما دیروز (پنجشنبه)اول رفتیم واسه غربالگریت  که دکتر گفت زردی داری و باید بری بیمارستان.

از ساعت ٨ صبح تا ١٥ تو بیمارستان بودیم.

 فدای دستای کوچولوت برم بازم خون دادی.

دکتر گفت چون وزنت کمه این مقدار زیاده اگه سه کیلو بود میگفتم هیچ چی نیست.

من و بابات داریم از نگرانی دغ میکنیم آخه گفت ٤٨ ساعت دیگه باید آزمایش بدی اگه زیاد نشه خوبه.

حالا فردا باید بریم بیمارستان.

 الان خونمون مثه یه عطاری شده پر از گیاهای دارویی خنک.